Tom Kenis

Rapport: ‘Summer Writing Program’ aan Naropa University – Jack Kerouac School of Disembodied Poetics’ Thema: Welcome to the Anthropocene!

De workshops die ik van 7 – 30 juni bijwoonde in Boulder waren gewoonweg fantastisch. Zulke workshops zijn altijd moeitlijk in te schatten op voorhand. Daarom had ik ook zoveel mogelijk geprobeerd om mijn verwachtingen ‘uit te schakelen’. Dat was blijkbaar niet nodig. Zowel de workshops zelf, de begeleiders en medestudenten waren van een bijzonder hoog kaliber.

De school zelf.

Doorheen vele conversaties met studenten en begeleiders heb ik wat meer van de geschiedenis van de school kunnen vernemen. Naropa University is opgericht, meer dan veertig jaar geleden, door een Boeddhistische monnik uit Tibet. Die kwam dan op een keer toevallig Allen Ginsberg tegen en vroeg hem dan terstond om in Boulder een literair departement te komen uitbouwen. In het zog van Ginsberg kwamen dan ook andere ‘beat poets’ als Kerrouac, Burroughs, Amiri Baraka, en Anne Waldman mee. Deze laatste runt vandaag nog op haar eigen manier diezelfde Kerouac school. Zij geeft zelf nog workshops, en dicht en performt nog steeds naar hartenlust ondanks de gevorderde leeftijd. Zowel doorheen de lange dagen, als ’s avonds in en rond het instituut werd er lustig verder ge-‘spoken’, gescandeerd, gezongen, en gekreund. Men schuwt het experiment niet. Wat dacht je van een Burroughs lezing in een steegje van Boulder bij volle maan? Een impromptu concertje met Thurston Moore op gitaar en poëet Clark Coolidge op (jazz) drums?

Drie weken, drie programma’s.

Week 1:

Brain Body Breath: Perception in Ekphrastic Poetics.

Schrijfster Michelle Naka Pierce en kunstenares Sue Hammond West poogden doorheen schrijfoefeningen, maar ook door te focussen op onbewuste mechanismen als ademhaling, perceptie door en van anderen. We lazen Gertrude Stein en Shklovsky en oefenden de zogenaamde ‘cut-up’ techniek, veel gebruikt door de ‘beat’ generatie, waarbij men bestaande teksten verknipt en herwerkt tot om er iets nieuws van te maken. “To make the familiar strange”, zeg maar. Het was schrijver Gysin die zich afvroeg waarom het schrijven vijftig jaar achter stond op de visuele kunsten waar dit soort technieken al veel vroeger veelvuldig gebruikt werden. Michelle Naka Pierce: http://en.wikipedia.org/wiki/Michelle_Naka_Pierce

Sue Hammond West: http://naropa.edu/faculty/sue-west.php

Week 2:

The Burroughs Zone.

Clark Coolidge, een van de originele ‘beat’ poëten uit de jaren zestig, schreef meer dan veertig boeken bij elkaar. Als jazz drummer speelde hij o.a. in David Meltzer’s Serpent Power. Tegenwoordig speelt hij tevens als duet met Thurston Moore van Sonic Youth.

Brussel, 1 augustus 2014.



De ‘sessies’ van de Burroughs Zone waren precies dat: Coolidge liet audio fragmenten horen met de raspige, ‘uitgeleurde’ stem van William Burroughs, las zelf voor uit verschillende werken van Burroughs, en wijdde dan uit over zijn persoonlijk connectie met de man; de straffe verhalen, de dinner parties, het drinken, en de drugs. Coolidge mijmerde over een moment dat hij met Burroughs een glas cognac deelde en vroeg: “Do you believe in UFO’s?” Waarop Burroughs: “Of course, what do you think Christianity is?” De ‘lessen’ waren gedurende deze tweede week minder interactief maar het was een waar genoegen om een monument een ander monument te horen bespreken. Dat vond Thurston Moore ook die tijd had uitgetrokken om erbij te zijn; mijn ‘klasgenootje’ voor een week.

Clark Coolidge: http://en.wikipedia.org/wiki/Clark_Coolidge

Week 3:

Artists Recording Artists.

Gedurende de derde week doken we met muzikant/producer Ambrose Bye de studio in. Daar lazen we, musiceerden we, namen allerhande geïmproviseerde sound scapes op, gecombineerd met het schreven, gesproken, geprevelde, geschreeuwde woord. De kleine groep participanten werd nagenoeg volledig vrijgelaten om met de aanwezige piano, gitaar, basgitaar, drum, hoogwaardige geluidsstudio onze fantasie de vrije loop te laten. De resultaten waren verbazend. De minst voorbereidde, meest spontane uitbarstingen bleken meer dan eens beter dan meer ‘gescripte’ momenten.

Doel bereikt?

Het vooropgestelde doel voor het bijwonen van de workshops was drieledig: Het aanscherpen van mijn schrijftechniek, idiomen, woordenschat.

Inspiratie opdoen voor mijn volgende boek(en).

Contacten maken binnen de Engelstalige publishing wereld.

Vooral wat betreft die eerste twee objectieven ben ik meer dan tevreden. Qua schrijftechniek ging het niet over grammatica of specifieke verhaalstructuur maar het mentale proces voor, tijdens, en na het schrijven zelf. De filosofie van de school onderschrijft het zogenaamde ‘somatisch’ schrijven. Men stelt hierbij het cerebrale, over-dachte naar de achtergrond ten voordele van wat dieper binnenin ligt: het onderbewuste, minder voor de hand liggende verbanden, het gevoelsmatige, intuïtieve. Vooral de westers-georiënteerde schrijver gaat hier nogal eens ‘in de fout’. Dat geldt tevens voor mezelf. Tijd om te vertragen, te luisteren (zowel naar binnen als naar buiten toe), en uiteindelijk dus, beter schrijven.

Zowel tijdens de workshops als daarbuiten heb ik een en ander al weten toepassen, maar het internaliseren van de ontelbare indrukken, technieken, en inzichten is nog steeds bezig.

Inspiratie:

Tijdens mijn verblijf in Boulder, en de daaropvolgende maand waarin ik doorheen Colorado, New Mexico en Mexico liftte, heeft meer dan voldoende inspiratie opgebracht voor het boek waaraan ik momenteel de laatste hand leg. To be continued...

Contacten:

Echte concrete prospecten zijn niet voortgekomen uit het bijwonen van de workshops. Ik heb daarentegen wel veel algemene contacten kunnen leggen met schrijvers, zowel medestudenten als begeleiders. De ervaring leert dat daar op middellange en langere termijn vaak interessante samenwerkingen uit kunnen onstaan.

Aanrader.

Ik zou de school zonder aarzelen aanbevelen aan andere schrijvers, zowel van poëzie als proza, in welk genre dan ook. Daarenboven is Boulder een heel aangename en gezonde stad. Aan de voet van de Rocky Mountains kan er voor en na het denkwerk ook een stapje in de wereld gezet worden; bovenop de wereld in dit geval. De cursus is absoluut zijn geld waard en ik overweeg dan ook, indien mogelijk, op eigen houtje terug te keren als het financieel mogelijk is. Dit jaar was dat zonder de steun van SmartBe zeker niet het geval geweest. Daarom sluit ik hierbij af met een welgemeende DANKJEWEL aan SmartBe en aan iedereen bij SmartBe die dit heeft helpen mogelijk maken!!